Aynaya bakıp yüzleşebiliyor musunuz?
İhmaller üzerine kurulu bir hayatımız olduğunu düşününce, kendimizi ‘kurban’ pozisyonuna soktuğumuz için suçlandığımız, hakkımızı aradığımız için ‘haksız’ olduğumuz, suçlunun suçsuz; suçsuzun suçlu olduğu apaçık ortadayken, ihmalin istisna olduğunu düşünürken, ‘ispat edemezsin artık, benim şahitlerim var’ diyen yüzsüz memurlarımız, yöneticilerimiz varken; ‘çok sular aktı, geçti, bitti artık, biz şimdi ‘zamanaşımı’ yasasını devreye sokacağız; seni susturacağız’ diyebilecek kadar arsız; ‘konu kapanır, herkes unutur’ tarzı söylemlere esir olabilecek kadar yaşananları itibarsızlaştırmaya eğilimi olan, kendine bu hadsizliği görev edinmiş ‘insanlar’ ile doluyken etrafımız, hal ve hareketlerinden kendisini ele veren ve göz teması bile kuramamasıyla ünlü, sanki de bir Asperger Sendromu semptomu gibiyiz toplu olarak… Suçluluk psikolojisinin verdiği geri tepme hali olarak açıklanabilir ancak bu…
Yüzsüz ve bencil eşlerimiz dostlarımız, politikacımız, doktorumuz, muhasebecimiz, mimarımız, avukatımız, sanatçımız, ve daha nicelerimiz var bizim… Sadece kendi bireysel maddi refahını düşünen, temeli bozuk bir binanın üstüne yeni bir bina inşaa edenleri onaylacak kadar üstünü kapatmaya hazır, yaratılmış hasarları örtbas etmeye çalışan, dikkatleri başka yönlere çekmeyi kendine görev edinerek yüzü kızarmadan ‘senin tüm yapman gereken bunu kabullenmendir’ diyebilecek kadar yüzsüz ‘insan’ların olduğu bu hastalıklı kültürün içinde, büyük oyunların döndüğü küçücük bir yerdeyiz, ve dünyanın bizim etrafımızda döndüğünü düşünüyoruz hala…
Tabuların tedavülden kaldırılamadığı, en ileri görüşlü ‘aydın’; ‘hakkaniyetli’; ‘vicdanlı’; ‘insani’ olanının bile sustuğu, konuşsa bile sadece vicdanını seçtiği ‘popüler’ ‘iktidarı eleştirmeye yönelik kullanmayı seçen bir mekanizma var… Bu ülkede muhalefet bile olamayan, egosunu tatmin etmek için dillendirdiği mevzuların bile ‘hukuk’ adı altında kendisini korumak için uyguladığı stratejilerle destekleyen, istilanın merkezinde, tam da bu yerde, siz hala daha şaşırıyor musunuz bütün olanlara? Hala daha dünyanın merkezinde mi olduğunuzu düşünüyorsunuz?
Kimse bana ‘haktan’, ‘hukuktan’ bahsetmesin, 2024 yılının sonuna yaklaşırken, geriye dönüp bakıyorum da, gözlemlediğimiz ve duyduğumuz bir kaç utanç dolu cümle kalıyor geriye: ‘yasalar böyle, biz ne yapabiliriz’ ‘maalesef senin için pek tatmin edici değil, ama İngiliz yasaları bunlar, Türkiye’de bile yasalar çok daha iyi…. Herşeyi olduğu gibi kabul eden, ya da inisiyatifi sadece ‘işine gelen’ işlere kullanan bir kültürün içinde köşe kapmaca oynarken buluyoruz kendimizi…
Ha bir de işgal altındaki bir memleketin meclisini birileri işgal etmiş diyorlar… Anlamını bilmesek işgalin, öğrendiğimizi düşünürdük; ama her an her dakika halihazırda işgal altında olduğumuz için, birilerinin ‘işgal’ etmesi durumu da yoktur ortada…
Siz önce dönün bir bakın aynaya, yüzleşebiliyor musunuz vicdanınızla?
Levent Atikoğlu
---------
Μπορείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να τον αντιμετωπίσεις;
Όταν νομίζουμε ότι έχουμε μια ζωή που βασίζεται στην αμέλεια, κατηγορούμαστε που φέραμε τον εαυτό μας στη θέση του «θύματος», κάνουμε «λάθος» που αναζητούμε τα δικαιώματά μας, οι ένοχοι είναι αθώοι. Ενώ είναι προφανές ότι ο αθώος είναι ένοχος, ενώ πιστεύουμε ότι η αμέλεια αποτελεί εξαίρεση, έχουμε ξεδιάντροπους αξιωματούχους και διευθυντές που λένε «δεν μπορείς να το αποδείξεις άλλο, έχω μάρτυρες». «Έχει πετάξει πολύ νερό, τελείωσε, τελείωσε, τώρα θα θέσουμε σε ισχύ τον νόμο περί «παραγραφής». Είναι αρκετά ξεδιάντροπος για να πει «θα σε φιμώσουμε». Ενώ είμαστε περιτριγυρισμένοι από «ανθρώπους» που έχουν την τάση να δυσφημούν τα γεγονότα σε σημείο να πέφτουν θύματα συζητήσεων όπως «το θέμα έκλεισε, όλοι θα ξεχάσουν», και που έχουν πάρει αυτή την αυθάδεια ως καθήκον τους, είμαστε συλλογικά σαν να ήμασταν ένα σύμπτωμα του συνδρόμου Άσπεργκερ, που προδίδουν τον εαυτό τους με τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους και που φημίζονται για το ότι δεν μπορούν καν να κάνουν οπτική επαφή καθώς… Μπορεί να εξηγηθεί ως αντίδραση που προκαλείται από την ενοχή, αλλά αυτό…
Έχουμε ξεδιάντροπους και εγωιστές συζύγους, φίλους, πολιτικούς, γιατρούς, λογιστές, αρχιτέκτονες, δικηγόρους, καλλιτέχνες και πολλά άλλα... Έχουμε ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για την ατομική τους οικονομική ευημερία, που είναι έτοιμοι να καλύψουν τη ζημιά που έχει δημιουργηθεί, στο βαθμό που εγκρίνει αυτούς που χτίζουν ένα νέο κτίριο πάνω από ένα κτίριο με σπασμένα θεμέλια Βρισκόμαστε σε ένα μικροσκοπικό μέρος όπου γίνονται μεγάλα παιχνίδια, σε αυτόν τον άρρωστο πολιτισμό όπου υπάρχουν «άνθρωποι». Θρασείς για να πουν «το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το αποδεχτείς» χωρίς να κοκκινίζουν, αναλαμβάνοντας να τραβήξουν την προσοχή σε άλλες κατευθύνσεις, και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας...
Υπάρχει ένας μηχανισμός όπου τα ταμπού δεν μπορούν να αφαιρεθούν από την κυκλοφορία, όπου ακόμα και ο πιο προνοητικός "διανοούμενος", "δίκαιος", "ευσυνείδητος", "ανθρωπιστής" σιωπά, και ακόμα και αν μιλήσει, επιλέγει να χρησιμοποιήσει μόνο τη συνείδησή του για να ασκήσει κριτική στη "λαϊκή" "εξουσία" που επιλέγει... Σε αυτή τη χώρα, υπάρχει ένας μηχανισμός που δεν μπορεί καν να είναι αντιπολίτευση, που υποστηρίζει ακόμα και τα θέματα που εκφράζει για να ικανοποιήσει το εγώ του με τις στρατηγικές που εφαρμόζει για να προστατευτεί στο όνομα του "νόμου", στο κέντρο της εισβολής, σε αυτόν ακριβώς τον τόπο, σας εκπλήσσουν ακόμα όλα αυτά; Εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι βρίσκεστε στο κέντρο του κόσμου;
Ας μη μου μιλάει κανείς για "δικαιώματα", "νόμους", καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του 2024, κοιτάζω πίσω και μου μένουν μερικές ενοχλητικές φράσεις που παρατηρούμε και ακούμε: "οι νόμοι είναι έτσι, τι μπορούμε να κάνουμε;" "δυστυχώς δεν σας ικανοποιεί, αλλά αυτοί είναι οι βρετανικοί νόμοι, ακόμα και στην Τουρκία οι νόμοι είναι πολύ καλύτεροι.... Ζούμε σε μια κουλτούρα που αποδέχεται τα πάντα όπως είναι ή χρησιμοποιεί την πρωτοβουλία μόνο για αυτό που «βολεύει» τον εαυτό της.
Α, και λένε ότι κάποιος έχει καταλάβει το κοινοβούλιο μιας χώρας υπό κατοχή... Αν δεν γνωρίζαμε την έννοια της κατοχής, θα νομίζαμε ότι την έχουμε μάθει, αλλά αφού ήδη βρισκόμαστε υπό κατοχή κάθε στιγμή και κάθε λεπτό, δεν υπάρχει "κατοχή" από κάποιον...
Κοιτάξτε πρώτα στον καθρέφτη, μπορείτε να αντιμετωπίσετε τη συνείδησή σας;
Levent Atikoğlu
